❤️‍

لیست چیز هایی که در زندگیم قابل دوست داشتن هستند را توی دفترچه کوچکم درست کنار دستور العمل مرغ کبابی کره ای می نویسم…

از نوشتن چیز ها مخصوصا رسیپی های مادربزرگی خوشم می آید

لحظه ای پوزخند میزنم و فکر میکنم باید به مادرم زنگ بزنم تا باهم به این حقیقت که مادر بزرگم احتمالاً اشتباهی بجای ارث و میراث و حق مسلمم بهم سرطان سینه داده بخندیم

بله انقدر تلخم که با یک من عسل هم نمیشه منو خورد میخوای چیکار کنی؟

در آشپزخانه با موزیک بدنم را تکان میدهم و دلم برای رقصیدن و ایتالیا تنگ می شود…

حس میکنم تیر طلایی رنگی از قلبم رد شده

و هنوز بیرونش نیاوردم آن را با خودم اینور وآنور میبرم…

بعد متوجه میشوم که احتمالا باز هم در پایان آسیب می بینم هرچقدر هم عشقم را در پوستینی از درستی ها بپیچم

این هم فرمی از خود آزاریست

دل بستن به فردی که متعلق دیگریست…

حقیقت های بسیار کثیف به سطح می آیند…

بگذریم… لحظه هایی که برایشان زندگی میکنم را دوباره میشمارم

-وقتی بیرون انقدر سرد است که صورتت را احساس نمی کنی و به خانه می ایی سرت را زیر پلیورش میبری و صورت یخ زده ات را روی سینه اش گرم میکنی…

-وقتی حرف میزند و یادت می افتد چقدر صدایش مثل صدای مرد های دیگر تحریک کننده و ترسناک نیست… شانه هایت بالا نمی پرد

-وقتی اسکواش بازی میکنید و تمام فکر هایت را عرق میکنی…

-وقتی قبل از خواب چای بهارنارنجی که اوردی را مینوشی

-وقتی کتاب به بخش هیجان انگیزش میرسد و از بدنت خارج می شوی…

جز این های فعلا چیزی به ذهنم نمیرسد…

انگار غمگین بودن مرا بی اندازه احمق کرده… ولی برمی آیم احتمالا

از پس روز هایی ،که به تنهایی ، بودن ، با هیچ چرتکه ای به تحمل این امتحان شدن های بی پایان و اندوه های بی وصف نمی ارزد…

به نوعی صرف نمیکند…

.

وقتی همه بابت سوگم از من متنفر می شدند و تبدیل به معضلی به خودی خود

غوز بالای غوز

آن هایی که اینطور عمیق فرو نرفته اند

توضیح هایت را درک نمی کنند … دلیلی هم نمی بینند… فرد کورررنگ هیچ تصوری از سرخ ندارد

پس فقط دست از حرف زدن بر می داری و مطمئن می شوی که سه وعده غذا بخوری

مثل روبات کار کنی و اطراف شهر بچرخی و به همه چیز تکیه بزنی

استراحت کنی تا شاید از بدنت خارج شود از طریق زمینی که نگهت داشته

.

دلم می خواهد چیز های خوب بنویسم…